Ο όρος «nice guy» (καλό παιδί) έχει υιοθετηθεί ανεπίσημα από τις γυναίκες για να περιγράψει ένα συγκεκριμένο είδος άνδρα: αυτόν που παρουσιάζεται ως «καλός», αλλά αισθάνεται ότι δικαιούται κάποιου είδους προσοχή από μια γυναίκα σε αντάλλαγμα για αυτή την καλοσύνη.
Πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας αυτή τη στάση, καθώς όσο περισσότερο εξομαλύνεται, τόσο πιο πιθανό είναι να θέσει τις γυναίκες σε κίνδυνο, όπως γράφει η Δρ Τζαμίλα Ρόσνταλ, κριτικός πολιτισμού, κοινωνιολόγος και ειδικός σε θέματα βίας στο The Conversation.
Κατηγορώντας τις γυναίκες
Το να είσαι καλός δεν πρέπει να είναι αγγαρεία ή σχεδιασμένη κίνηση. Αλλά για τα «καλά παιδιά», συχνά είναι.
Υπάρχει μια υποβόσκουσα νοοτροπία ότι η ευγένεια μπορεί να ανταλλαχθεί με ρομαντικό ενδιαφέρον.
Και όταν δεν παίρνουν το αντάλλαγμα που θεωρούν ότι τους αξίζει, συχνά δημιουργούν το αφήγημα στο οποίο οι άνδρες είναι θύματα των γυναικών.
Ένα κλασσικό παράδειγμα τέτοιας θυματοποίησης είναι όταν οι άντρες αυτοί θεωρούν ότι μπαίνουν στο «friendzone» επειδή είναι καλά παιδιά, ενώ οι γυναίκες προτιμούν να κάνουν ερωτικές σχέσεις με άλλους άντρες.
Στα σενάρια αυτά γίνονται φίλοι με τις γυναίκες, ελπίζοντας πως εκείνες κάποια στιγμή θα «ξυπνήσουν» και θα συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να είναι μαζί τους. Και όταν δεν συμβαίνει αυτό, συχνά ακολουθεί ένα αίσθημα θυμού και ανεπάρκειας.
Όπως εξηγεί ο κοινωνιολόγος Michael Kimmel, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια αίσθηση θιγμένου δικαιώματος και οι άνδρες να κατηγορούν τις γυναίκες για τα δικά τους αισθήματα ανεπάρκειας.
Το «καλό παιδί» στην ποπ κουλτούρα
Τόσο η ποπ κουλτούρα όσο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν παίξει ρόλο στην ομαλοποίηση του τρόπου του «καλού παιδιού», ο οποίος έχει πλέον πάρει διαφορετικές σημασίες σε διάφορες ομάδες – από μισογύνηδες άνδρες στις κοινότητες incel μέχρι άντρες που παρουσιάζονται ως «αθεράπευτα» ρομαντικές ψυχές.
Παραδοσιακά, το είδος των ρομαντικών ταινιών απεικόνιζε τους ιδιαίτερα επίμονους άνδρες ως γοητευτικούς ή ακόμη και αξιοθαύμαστους.
Σε ταινίες όπως το There’s Something About Mary (1998) και το Groundhog Day (1993), ο «καλός τύπος» κυνηγάει εμμονικά τη γυναίκα αγνοώντας τις επιθυμίες της.
Σε αυτές τις ιστορίες, η εμμονική συμπεριφορά επιβραβεύεται επειδή ο «καλός τύπος» τελικά παίρνει το κορίτσι.
Στην πραγματική ζωή ωστόσο, οι ίδιες συμπεριφορές μπορούν να περάσουν τα όρια της παρενόχλησης και του stalking.
Μια πιο ρεαλιστική απεικόνιση προέρχεται από την ταινία του 1993 I Can Make You Love Me, επίσης γνωστή ως Stalking Laura.
Η ταινία αυτή βασίζεται στην αληθινή ιστορία του κατα συρροή δολοφόνου Ρίτσαρντ Φάρλεϊ.
Ο Φάρλεϊ απέκτησε εμμονή με τη συνάδελφό του Λόρα Μπλακ τη δεκαετία του 1980.
Της άφηνε δώρα όπως γράμματα και γλυκά, της τηλεφωνούσε συνεχόμενα και εμφανιζόταν ακόμη και στο διαμέρισμά της και στο γυμναστήριο.
Όταν της ζήτησε να βγουν, η Λόρα αρνήθηκε ευγενικά.
Ο Φάρλεϊ θα πυροβολούσε τη Λόρα στον ώμο σε μια φονική επίθεση που άφησε τραυματισμένη την ίδια και άλλα τρία άτομα και επτά ακόμη νεκρούς.
Το γεγονός αυτό ώθησε την Καλιφόρνια να περάσει τους πρώτους νόμους κατά της παρενόχλησης στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Συνέπειες στον πραγματικό κόσμο
Ένα άλλο φρικιαστικό παράδειγμα ενός «καλού παιδιού» ήταν ο Έλιοτ Ρότζερ.
Το 2014, ο 22χρονος τότε νεαρός χρησιμοποίησε μαχαίρια, όπλα και το αυτοκίνητό του για να δολοφονήσει έξι ανθρώπους και να τραυματίσει 13 κοντά στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στη Σάντα Μπάρμπαρα.
«Δεν σας καταλαβαίνω κορίτσια… Σας ελκύουν οι λάθος άντρες. Θα έπρεπε να σας ελκύουν άντρες σαν εμένα, όμορφοι, υπέροχοι άντρες».
-ημερολόγιο του Έλιοτ
Έλιοτ Ρότζερ., Πηγή: ABC News
Ο Ρότζερ περιέγραφε τον εαυτό του ως «υπέρτατο τζέντλεμαν» και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί οι γυναίκες δεν έκαναν σεξ μαζί του.
Σε ένα ανατριχιαστικό βίντεο που αναρτήθηκε πριν από την επίθεση, είπε:
«Θα σφάξω κάθε κακομαθημένη, κολλημένη, ξανθιά τσ**λα που θα δω εκεί μέσα. Όλες αυτές οι κοπέλες που τόσο πολύ επιθυμούσα, όλες θα με απέρριπταν και θα με έβλεπαν σαν κατώτερο άνδρα, αν ποτέ έκανα μια σεξουαλική προσέγγιση προς αυτές, ενώ αυτές ρίχνονται σε αυτά τα αντιπαθητικά κτήνη».
Πάνω από δέκα χρόνια αργότερα, δεν λείπουν οι άντρες που μοιράζονται τη νοοτροπία θύματος και τα βίαια συναισθήματα του Ρότζερ.
Ωστόσο, υπάρχει έλλειψη έρευνας σχετικά με το πώς τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να συμβάλουν σε βλάβες στον πραγματικό κόσμο.
Ανάγκη για έρευνα
Όπως υποστηρίζουν οι θεωρητικοί των μελετών αρρενωπότητας, αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι προϊόν ατομικής παθολογίας, αλλά ένα πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα που συνδέεται με τις κοινωνικές ιδέες για τον ανδρισμό.
Δημιουργούνται από τη σεξιστική ιδεολογία στην κουλτούρα και διαδίδονται μέσω της κοινωνικοποίησης.
Ο Ρόμπερτ Φάρλεϊ και ο Έλιοτ Ρότζερ δεν ήταν οι πρώτοι άνδρες, ούτε οι τελευταίοι, που πίστευαν ότι είχαν δικαιώματα έναντι των γυναικών μόνο και μόνο επειδή ακολουθούσαν ένα κοινωνικό σενάριο στο οποίο φέρθηκαν με στοιχειώδη ευγένεια.
Αν μπορέσουμε να κατανοήσουμε πώς αναπτύσσεται και φουντώνει αυτή η στάση μεταξύ των ανδρών, ίσως μπορέσουμε να τη σταματήσουμε στη ρίζα της.
Πηγή: www.in.gr